Recensie: Blowbeat@Cacaofabriek Helmond
Maxime-magazine
Zoals de afgelopen dertig jaar op vele plekken gememoreerd: Blowbeat is een band voor de echte muziekkenners en eigenlijk een bij leven al legendarisch muziekgezelschap. Blowbeat is sinds de jaren tachtig een van de projecten van onzes inziens de meest ondergewaardeerde singer-songwriter: bandleider, troubadour, gitarist, observator en wielerfanaat Ton Engels.
Het Blowbeat-kwartet bestaat daarnaast al jaren uit Arthur Lijten op drums, Eric Coenen (ook wel de nachtegaal uit Beegden genoemd) op bas en Leendert Haaksma op elektrische gitaar.
De sound van Blowbeat is erg herkenbaar en wordt vaak getypeerd als een mix van de grooves van Little Feat, de inventiviteit van de jaren ’80 line-up van King Crimson en muzikale humor van Frank Zappa. Dit ook nog met een vette knipoog naar de Red Hot Chili Peppers. Dat laatste geldt zeker door de aanwezigheid van Haaksma, die speelt op zelf ontwikkelde versterkers met geperfectioneerde presets.
De Blowbeat-composities staan als een stevig huis met vaak ruimte voor een eigen invulling en improvisatie voor de individuele muzikanten. En de door Ton Engels geschreven teksten zijn immer doorspekt van humor en typische kijk op het leven van alledag. Lang leve de positie van underdog…
Het optreden bestond uit twee sets met een stevige toegift, waarin de genoemde invloeden onmiskenbaar doorklonken. De eerste set kwam enigszins stroef op gang en kenmerkte zich in begin door wat minuscule uitglijders in de gitaarpartijen. De ritme tandem was vanaf de meet rete-strak en samen met de ingenieuze begeleiding door Ton Engels een ideale omgeving voor Haaksma om naast indrukwekkende solo’s rare fratsen en geluiden uit zijn gitaar te toveren. De band groeide gaandeweg naar het hoge muzikale niveau dat we gewend zijn van deze bad asses.
Ton Engels demonstreerde wederom dat hij de regisseur op het podium blijft en blonk weer eens uit met zijn typische humor en geweldige begeleiding op de gitaar. Eric Coenen’s funky baspartijen waren magistraal en enorm gevarieerd. Arthur Lijten drumde op een erg geïnspireerde en ingetogen wijze. Hij balanceerde voortdurend tussen backbeats, shuffles en vulde die met kleurrijke finesses op. De combi Lijten en Coenen speelde het complexe Blowbeat-materieel met veel gevoel en variatie. Op het ene moment klonken de composities harmonisch perfect in balans. Op andere momenten zat het weer vol dissonante akkoorden. Voor de liefhebber van deze typische Blowbeat sound was het dus weer smullen geblazen.
Met name de tweede set en toegift waren magistraal met als hoogtepunt een lang uitgesponnen uitvoering van ‘Rocket Ship’ met een ontketende Leendert Haaksma.
